دو مدل گناه کردن وجود داره که هر دو خیلی زشت و بد است. اما یکی از آنها بسیار بدتر از دیگری است. 
یک وقت کسی گناه می کند و می داند که کارش گناه است و از انجامش ناراحت است حتی امکان دارد باز هم آن گناه را مرتکب شود اما اگر از او بپرسی که آیا از انجام این فعلت خوشحالی؟ می گوید نه!
مثلا امکان دارد دروغ بگوید، غیبت کند، نماز نخواند، یا روزه نگیرد اما در عین حال از اینکه این افعال را مرتکب شده راضی و خوشحال نباشد و یا بی حجاب بیرون بیاید واگر از او بپرسی که حجاب در اسلام اصل است یا نه بگوید اصل است و باید با حجاب بود اما ...[یه توجیهی بیاورد] این نوع گناه کردن بسیار زشت و قبیح است و و اگر از آن توبه نشود خدا می داند که چه عاقبتی دارد  و امید واریم خدا گناهان همه ما را بیاورزد.
اما نوع دوم که بسیار بد تر از نوع اول است یک تفاوت دارد و آن اینکه فرد اصلا آن فعل را گناه نمی داند. مثلا فرد نماز نمی خواند و اگر از او سوال کنی چرا نماز نمی خوانی بگوید "ببین من اعتقادی به نماز ندارم" یا مثلا به او بگویی چرا با این وضعیت حجاب بیرون می آیی بگوید "من اصلا به این چیز ها اعتقاد ندارم" آیه 150 و 151 سوره نساء  در خصوص چنین افرادی حجت را تمام کرده و می فرماید:
کسانى که به خدا و پیامبرانش کفر مى‏ورزند و مى‏خواهند میان خدا و پیامبران او جدایى اندازند و  مى‏گویند ما به بعضى ایمان داریم و بعضى را انکار مى‏کنیم و مى‏خواهند میان این [دو] راهى براى خود اختیار کنند (150) آنان در حقیقت کافرند و ما براى کافران عذابى خفت‏آور آماده کرده‏ایم (151)
ماجرای امروز جامعه ما نیز در حال میل به این سمت است. البته هنوز مانده که اینطور بشویم اما به این سمت داریم میل می کنیم. مثلا نمار می خواند، روزه می گیرد اما به راحتی رشوه هم می گیرد. اسلامی که این روز ها نمونه بارزش همان چیزی است که در ترکیه دیده می شود. تصاویر زیر از افطار روز 22 تیر 1392 معترضان اردوغان در خیابان "استقلال" استانبول در اولین روز ماه رمضان همین امسال است که توسط سایت فرارو منتشر شده است. 
این مدل از دینداری که بخشی از اسلام ناب را می پذیرد و بخش دیگر را نمی پذیرد همان چیزی است که در اصطلاح اسلام ناب آمریکایی نامیده می شود. موضوعی که بار ها و بار ها امام خمینی نسبت به آن تذکر داده بودند و لازم است متولیان فرهنگ جامعه دقت بیشتری نسبت به آن داشته باشند.